Uit het weblog van Sander Otter
Soms lopen de dingen raar in het leven. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef ga ik op het moment wiebelig door het leven. Een bezoek aan de podoloog vandaag verergerde dat aanzienlijk. Hij vond de inlegzolen en aanpassingen in mijn schoenen niet echt logisch (tja dat krijg je ervan als je {noodgedwongen } van podoloog wisselt.) Hij durfde zich zelfs af te vragen of ik niet veel meer baat zou hebben bij een paar MBT schoenen al gaf hij ruiterlijk toe dat hij niet goed wist hoe zich dat zou verhouden tot mijn overige ziektebeeld. Er is maar één manier om een daarachter te komen, naar de winkel gaan, passen en proberen.
Een wonderbaarlijke openbaring, ik met al mijn evenwichtsstoornissen lopend op schoenen met de onderkant van een stel kromme bananen. De eerste meter wat wankel, maar al snel voelde het zo natuurlijk dat ik de schoenen eigenlijk niet meer wilde uittrekken. Om even te kijken wat ze in het echte leven doen natuurlijk een rondje om de kerk gelopen, daarna gerend en… ach nou we er toch zijn ook maar even de rest van het assortiment gepast.
De schoenen die ik als eerste had gepast bleken uiteindelijk de beste keus. En zo komt het dat ik vandaag na een hele dag door de stad heen wiebelend mijn voetjes kon laten rusten op tafel.